Archiv:Kinnertied in Bargfeld

Kinnertied in Bargfeld

(Aus dem Festgedicht von Ursel Nommensen zum siebzigsten Geburtstag ihrer Schwester Erika Fölster am 8. April 1993)

Ik kam as lütte Schwester hüüt, vertell wat ut de Kinnertied:

De Kindsfoot

Lütt Erika weer good dree Johr,
as we'er wat Lütts geboren worr
bi unse Öllern, de wiß geern
en Jung' hatt harm — dat worr en Dern.
Ob Jung, ob Deern, wat vun Gesicht,
de Ogen, Grotte, dat Gewicht,
dat intresseer Erika nich.
Se haal de Kinner all bi'n een,
un jeden, de to Kindskiek keem,
sä se: Dat hebbt ji noch ni sehn,
kiek blots mal an, de lütten Fööt, 
so lütt sünd de und sünd so sööt! 
Se laad dat ganze Dörp tohoop, 
in'n wahrsten Sinn to mien Kinds„foot"!

De School

Doch lüttje Babys un ehr Fööt, 
de blievt nich ümmer lütt un sööt. 
De Schooltied keem för Erika, 
de „Ernst des Lebens", de weer dor. 
Se meen doch, dat is gor nich slimm, 
weil ik dat meiste doch all kenn:
Ik kenn den Lehrer un sien Imm', 
ik kenn sien Dochter un sien Fru, 
dor segg ik Tante un segg „Du", 
ik kenn de Schoolstuuv all vun binn', 
dat annere, dat ward sik finn'. 
Un Oma wahnt glieks nebenan, 
dor wink ik röwer dann un wann. 
Doch manchmal kämmt dat doch wat leger,
kämmt man de Saak erst'n beten neger.
Denn nich blots vörmiddags weer School,
de Lütten harm namiddags nochmal. 
Doch Erika, de weer ni dor 
un möök an' nächsten Dag dat klor. 
Se leet den Lehrer Claußen weeten: 
Nä, nä — se harr dat ni vergeeten, 
de Vörmiddag, de langt vör't Leern, 
an'n Nam'dag — sä de lütte Deem — 
kann ik ni kamen, dor mutt ik fehln, 
den Nam'dag, den bruuk ik to'n Speeln!
Versteeken mit de groten Kinner 
un Kippel-Kappel speelt wi ümmer. 
Wi speelt in't Heu un op den Böhn, 
uns lütten Katten müßt du sehn, 
wi mööt ehr jeden Dag frisch söken, 
de Olsch is ümmer an't Versteeken, 
twee graue un dree swatt-un-witten, 
siet güstern könnt se ok all kieken! 
Schoolmeister Claußen hör good to, 
un meen dann: Ja, dat is wull so! 
Doch wenn du liekas kämmst to School,
an'n Nam'dag heff ik jedesmol 
en grote Plumm alleen för di. 
Dor weer dat mit dat Fehln vörbi.
So eenfach is dat fröher wesen, 
grote Probleme optolösen.
De School worr dichtmakt — un na Inn
mussen de Bargfelder Kinner hin...

Na Amerika

Dörpskinner hebbt doch veel Vergnögen
un könnt mit wenig sik begnögen. 
Ernst Wilhelm weer för uns de Baaß, 
he sä nich veel, wo maakt he't bloß? 
Bi't Löpern hebbt wi dat nie schafft, 
em mal wat aftoluchsen, 
he batschert all de Löpers af, 
dat kunn uns Lütten mächtig fuchsen! 
Un denn sä he to Erika:
Wullt du mal na Amerika?
Swümmst du den Beek lank op den Buuk,
achter de Bruch kämmst du denn rut. 
Denn bust du in Amerika: 
un Erika, de glövt dat ja.
Mit vullet Tüch güng se to Water, 
dacht ni an't Nattwarrn un an later. 
Ünner de Bruch weern grote Steen, 
se dee sik weh un wull meist ween; 
in'n Düstern krabbel se alleen 
op'e anner Siet, dor seh se Licht, 
dor weer Amerika in Sicht!
Doch as se droben güng an Land, 
dor weer dat aliens so bekannt. 
Ut Bargfeld weer'n doch all de Kinner,
un uns Ernst Wilhelm sä noch immer: 
„Umsünst heetst du nich Erika, 
du büst nu in Amerika!"

Tante Minna

Nich ümmer güng de Reis so wiet, 
wenn Tante Minna bloß harr Tied, 
denn güng'n wi hin na ehr so geer 
to'n Singen un to'n Danzenleern. 
Se speel Klavier mit Eins, Zwei, Drei, 
mit Walzer, Polka, links vorbei, 
„Wenn hier en Pott mit Bohnen steiht ...",
un woans Mazurka richtig geiht. 
Wat weer dat doch för'n Spaß un Freid!

Hans Voß un „Frollein"

Hans Voß un Frollein weern bekannt
in't Dörp, in't Amt un över Land.
Wi Kinner möchen gern dor hin,
för Kinner harm de beide Sinn.
To Wiehnachten, dat weer en Droom,
ehr riesengrote Wiehnachtsboom.
Un de hung vull vun feinsten Kram.
„Nu, Kinner, sökt ji dree, veer Stücken",
sä Frollein, „Voß, de kann se pflücken!"
Un Unkel Voß harr noch en Gag,
wi wussen dat, weer'n doch verschreckt.
Wi mussen unse Hand hinhol'n,
mit en Penn wull he dat betahl'n.
Denn spukt he in de Hand sik gau
un hol denn ut, as wenn he hau,
wi dörßen ni de Hand wegtrecken,
denn kunn to'n Penn dat nich mehr recken.
Manchmal keem Frollein ok dormang
„Voß, hol nu op, mi dacht, dat langt,
ik mag dat eenfach ni mehr sehn,
ji künnt bi uns en Penn verdeen,
nu loopt man gau na'n Koopmann hen."

De Postholersch Tante Ida

Bi Tante Ida weer de Post, 
se hett dat all all vörher wußt. 
Wulln wi bi ehr telefoneern, 
denn hör se selbstverständlich gern 
sik jedes Wort mit an genau, 
un allns, wat seggt wor, weer denn gau
— schon meistens in de nächste Stünn —
bi all de Lüüd in't Dörp herum. 
Kreeg man en Kort vun utwärts mal, 
vun wieden winkt se denn ganz dull: 
„Dat ji dat man glieks vörher weet, 
de Tante Dolly gift Bescheed, 
ji schöllt all to Geburtsdag kamen, 
de Kinner mit, ji all tosamen!" 
Dat is doch eegentlich praktisch wesen,
man schoon de Ogen, spaar dat Lesen!

De Dodenfru

Tante Braker weer de Dodenfru, 
se wusch de Lüüd to letzte Ruh. 
As Oma Bargfeld us verleet, 
dröp uns as Kinner dat ganz deep. 
Wi harm vörher vun'n Dood wat hört,
doch harm dat salben noch ni spört. 
Dat kunn ni angahn, weer ni wohr, 
dat se op eenmal nich mehr dor. 
 Denn jeden Dag, meist noch'n paarmal
dor löpen wi na Oma daal.
Wi lehrten Häkeln, Sticken, Stricken 
un all de biblischen Geschich'n, 
se fraag ok ümmer na de School: 
„Segg man dien Gedicht noch mol!" 
Plumm un Twieback un Rosinen 
wull as Götterspies uns schienen. 
Riesenappeln „Stina Lohma", 
sowatt geev dat blots bi Oma. 
In'n Winter röökst' all an de Döör, 
Oma harr Appeln in de Röhr. 
Bi mien Vertelln hett jedeen sach 
an sien' eegen Oma dacht.

De Kinner as Helpers

Ik heff all'n ganzen Barg vertellt, 
wi schön wi hebbt as Kinner speelt, 
doch wi wurm absolut nich schont 
un fröh dat Arbeiten gewohnt. 
Uns Vadder, de snackt dor nich veel, 
wo Arbeit weer, höl op dat Speel! 
Kantüffelnsammeln, Röbenhacken, 
flott dörch den Regen, nich veel snacken.
„Du hest jo doch noch gar keen Rüch",
geev he, wenn klagt worr, nüchtern trüch.
Heuharken, Diemen, Garben hocken,
Twischenföhrn un ok mal Staken, 
Röbenschnitzeln, Strohafsnieden 
gung dat denn to Futtertieden. 
Dat weer uns manchmal ok toveel, 
un sehn wi Papa op de Deel, 
denn güng'n wi liesen achterrüm. 
Man mutt ok mal en Utweg finn'n. 
He harr bestimmt wat hatt to doon, 
man mutt sik manchmal ok wat schon'n.
Uns Mama sä denn dann un wann: 
„Dat is genug nu", to Johann, „nu laat de Kinner man."

Uns Mudder

Wi hebbt bi ehr dat Singen lehrt
un Verse un Geschichten hört.
De Kinnertied is as dat Leben,
dat is nich ümmer blots to'n Högen.
So twischen Speeln, Arbeit, Bibel
un ok wat lehm ut Book un Fibel,
mit goode Helpers rund umher,
so gung dat to, wat will man mehr.
De Kinnertied, dat is en Brach,
de vörwarts wiest un wiest torüch.

Uns Vadder

Vun Vadder kunn' wi dat noch lehrn
 — nu will ik em nochmal ziteern —
„In't Muuslock kieken dörfst du ni", 
sähe, „wenn't leeg kummt." Un dorbi 
wiest he na baben, „Gott deiht lenken,
aber de Minsch, de mutt ok denken!"