Humoriges aus Aukrug (plattdeutsch)

In Humoriges aus Aukrug werden Aukruger Döntjes gesammelt, lustige Geschichten auf Plattdeutsch, die sich die Aukruger erzählten und erzählen. Die ersten wurden für die Chronik 1995 gesammelt und erzählt von G. Schlüter aus Innien.

Eegen Ansichten

De ole Hinnerk hett ganz un gar sien eegen Ansichten. Mennigeen kümmt mit em ni recht mit; awer lied'n mögt se em all gem.

Dat is Winterdag un koolt, un wenn Hinnerk langs de Dörpstraat geiht oder to Feld anstrewt, dennso geiht dat bi em jümmers in' Zockeldraff. Fragst em: „Minch, Hinnerk, wat hest du dat eenmal hild! Hu löppst ja as'n Bessenbinner!" „Tja", seggt Hinnerk denn, „dat is vun wegen de Warms, de kannst denn beter hol'n!" Doar lett sik denn jo ok nix gegen inwenn'! Man blots, uns Hinnerk löppt in' Sommer genau noch in Draff, un wenn't ok noch so bitt is. Du fragst em werrer: „Hinnerk, du löppst ja noch jümmer in Draff, un dat bi düsse Hitten?" „Tja", seggt Hinnerk denn, „tja just, dat gifft denn so'n köligen Tog üm de Näs!"

Geiht Hinnerk mal to Kroog, dennso bestellt he sik jümmers twee Kognak, un de Kröger mutt em de beiden Glaes mit'n mal bring'n. Dat irste Glas schütt Hinnerk sik in de holle Hand un rifft doarmit sien Achterkopp un sien Nack'n in. Den tweeten Kognak gütt he denn doarhen, woneem vun Recht'ns wegen de irste ok henhür: no't Halslock rin. Du fragst em: „Hinnerk, wat makst du doar doch för'n Taeg?" Dennso antert Hinnerk: „Dat doo du ok man, denn verköhlst di ni!"

Method Zimmermann

Dat is in de twintiger Jahrn wen, as de Schoolmeister Klaas Köster in de eenklassige Dörpschool in Bünzen de „Method Zimmermann" utprobeern dee. De doare Method harr dat in sik, dat hett uns gode Klaas Köster belewt: He wull in den ersten Ünnerricht för de lütten Abc-Schützen de jung'n Gäst n' beten hölpen un er de oll'n krusen Bookstaben, de er jümmer so veel Kummer makt, op „natürliche Wies" verklarn. Na, uns Klaas-Schoolmeister geiht denn nu ja mit Vulldamp an dat „i" heranner un püttjert sik en Schal vull Water torecht. Doarmit will he de Lütten en beten in't Gesicht sprütten — un denn mött se je wull „iiiiigittigittigitt" segg'n, un denn is he je ok all halw doarhen, woneem he er henhebben will. — So meen he. — Dit Theater geiht denn je nu vör sik. Klaas stickt de Hand in't Water, sprütt — sprütt nochmal — keen Minsch seggt wat. De Görn dückert den Kopp achtern Ellbagen un schuult den narrschen Schoolmeister vun ünnen un ganz scholuh an. To'n drüttenmal sprütt he. Doar springt so'n lütten Knäwel op un röppt: „Lat dat na! Du bist en groot Farken! Dat will'k di man seggen, du!"

Liebe macht blind

„Liebe macht blind." Je, dat mag jo wull so wesen! Hannes-Buur, de hett mal so'n dralle smucke Deem in sien Hushooln instellt. De is flink bi de Arbeit un jümmer vergnögt un singt un fleut den leewen langen Dag. So wiet so goot! Awer insmals an een Sünnabend, do will uns Dörten denn ok mal na Hamborg rinnerfoahrn na ehr'n Willem. De steiht doar bi de Wandsbeker Husarn. Den hett se sik op den Manöverball in't Lockstedter Lager anlacht. Uns Dörten hett denn je Sünnabendmorgen en staatsch Paket för ehr'n Willem torechtpackt, fährt noch rasch na't Bargfelder Moor hendal to melken un will denn je naher op de Reis na Hamborg un na den Wandsbeker Husarn. — Uns Hannes-Buur hett jo dat grote Paket in't Oog un dinkt doaran, dat sien Male jümmer muult, dat dat olle Höhnerveh nich genog affsmitt, un Hannes fangt an to kombeneern un seggt sik: „Schasst doch mal disse Liebespost revendeem!" — Ritsch, ratsch, Krützband apen! — Ingewickelt in rodes Siedenpapier: tein, twintig, dörtig schöne, grote, witte Höhnereier, un ut de Rökerkamer en Mettwost, en Prachtstück, de beste, de Male un Dörten stoppt hebbt, un Hannes sülwst Nett de Wostmaschin doarbi dreiht. De liggt doar so nüdlich bi de Höhnereier, örndlich mit en rotsieden Band versnöört weer se. Na, uns Hannes smustergrien sik een, kiekt na de Klock un seggt to sik sülwst:

„Ach, Dörten is nach günt in't Moor to melken, kümmst noch just torecht!” Un nu pust he all de dörtig Eier ut, gliekt dat Gewicht mit fienen Sand ut, vertuscht de Staatsmettwost mit en krumm Stück Buschholt, wickelt aliens werrer fein in, un de oll krumme Knüppel kriggt doarbi ok sien „Liebesband in Rot" üm' Buk. Dat Paket ward versnöört un fien an Ort un Stell leggt. Dörten kümmt vun't Melken, dat ward Tiet, rin in de niege Kledasch, Paket ünner'n Arm, un denn aff na'n Inner Hauptbahnhof!

Mondag kümmt se denn jo torüch: Blanke Oogen, vergnöglich Hart, un dat geiht den ganzen Dag man jümmer in een Törn weg: „Es war einmal ein treuer Husar..." Se seggt nix vun't Paket, un Hannes kann ok swiegen. — Un de Post geiht vun Bargfeld na Wandsbek un vun Wandsbek na Bargfeld, un doar schient sik wat Irnsthaftiges antospinn. Hannes-Buur schütt den Kopp. „Na, wenn de doare Husar Sand för Eigeel un Holt för Mettwost fritt, denn stimmt dat: Liebe macht blind!"

Dwillings

Marx is dree Jahr verheiradt un heel glücklich mit sien lütt appetitlich Fru. Se hebbt'n lütt'n kregelichen Jung, een Jahr old. An den hebbt se beid ehr Hög. Nu is't werrer so wiet. Moder Griepsch is kamen un verklart Marx, dat sien leewe Fm em nu to sien lütten Heini gliek twee kralle Deems mit eenmal schenkt hett. Marx vejagt sik erst doch en beten, freut sik awer doch un stäwelt opn Foot na sien Nawer röwer an't Telefon. He verlangt de Rendsbörger Zeitung un telefoneert dat Frollein vun't Büro 'ne Anzeig vun dat „freudige Ereignis" dör. De schall se je in de Zeitung setten laaten för all sien lewen Verwandten un Bekannten. — „Damit kein Irrtum entsteht", plärrt dat an annern Enn vun de Stripp, „wiederholen Sie das doch mal!" „Wa — wa — wat schall ik?" stammer Marx in den swarten Kasten rin. „Ja, bitte, wiederholen Sie!" — „Deuwel ok" — Marx hett sik funn — „wenn dat jümmer doppelt teilt, denn lewer nich!" — Un knallt den Hörer op.

Nochmal Dwillings, awer en beten anners

Dat Jahr 1939 is doar, un dat hagelt ok in Aukroog man so een Gestellungsbefehl nach den annern. Frie'ch, jung verheiradt, kriggt ok en af. Un as he morgens Klock teihn in Itzehoe vör'n Oberstabsarzt steiht, do hanteert bi em to Hus noch Moder Griepsch an't Kinnelbett vun sien lütt Fm rüm. Auguste hett 'ne recht swoare Stünn hatt.

Frie'ch mutt denn je in Itzehoe op allerhand dwatsche Fragen antern:

Krank gewesen?

Nä, Herr Oberstabsarzt!

Leben Ihre Eltern noch?

Halw un halw, Herr Oberstabsarzt, wat mien Vader weer, de is dot, un wat mien Moder is, de is noch lebennig.

Sind Sie verheiratet?

Jawull, Herr Oberstabsarzt!

Wieviel Kinder haben Sie?

Dat weet ik nich, Herr Oberstabsarzt!

Das wissen Sie nicht?

Nä, Herr Oberstabsarzt!

Sie scheinen mir ein komischer Kauz zu sein. Sie müssen doch wissen, wieviel Kinder Sie haben, wenn Sie verheiratet sind!

Tjä, dat is dat jo man, Herr Oberstabsarzt, as ik hüt morgen vun't Hus afreist bin, doar leegen doar man erst twee in de Weeg, doar kunn je nu sachs all mehr wesen. Dörf ik gau mal telefoneern, Herr Oberstabsarzt?

Na teihn Minuten is Frie'ch werrer doar.

Ik kann nu genau Bescheed geben. Herr Oberstabsarzt! Dat is bi twee blewen.

De Herrn vun de Ünnersökungskommischoon smustergrient sik een un graleert em, un uns Frie'ch dörf noch mal för veer Weeken na Hus föhrn.

Frie'ch kümmt denn je ok heel vergnögt to Hus an un begrööt siene Fm, de noch ganz beewern in't Bett liggt: Veer Weken dörf ik noch int't Hus bliewen vun wegen de Dwillings, Guste, harrst nich noch'n lütt Poar nasetten kunnt, denn harr't noch en beten Urlaub mehr lohnt!

Gras meihn

Klaas-Buur hett 'ne gode Buurstell, is wat närig un mag nich gern en utgewen.

Jehann, en Daglöhner, mag gern in' Buddel kieken, is sünst awer flietig un kann goot wat an de Kant setten.

Jehann föhrt sik in' Dörpskroog grad en paar „Lütte" to Gemöt, as Klaas-Buur ankümmt. He pliert den döstigen Jehann 'ne Tietlang vun de Siet an un simuleert: Jehann, den schasst di köpen mit sien' ewigen Kömdöst.

„Jehann, miene Bültwisch mutt notwennig meiht warr'n. Wenn du se morgen vörmiddag bet Klock twölf aff hest, denn spendeer ik di en Buddel Körn, awer vun den goden een, un en deftig Middageten kriggst du babenin."

Jehann dinkt an den schönen Buddel Köm un lickt sik all ganz lüstern in' vörut den Bart un öwerleggt: De Bültwisch? De schösst du egentlich bit to'n Middag dallewern könn. „Mak ik!" seggt he, Handslag, un nu gilt dat.

Annern Morgen in alle Fröh so Klock dree is Jehann denn je all in de Bültwisch togang'n. He halt gewaltig ut mit siene scharpe Lee, un een Swatt leggt sik an dat annere.

To Fröhstückstied kiekt Klaas-Buur öwert Heck: „Deuwel ok, mien schönen Bommerlunder, de Kirl, de schafft dat bet Klock twölf!" ,Ja, töf man, ik krieg di doch!" dinkt he und strewt ielig to Hus an. „Moder, mak mal ganz flink'n däftig Fröhstück för Jehann torecht, he maracht sik in de Bültwisch ganz bannig aff!" Fiev Snäden Brot und en Buddel Kaffi langt se em denn bald hin. Klaas-Buur grient so veniensch un plümpert in den Kaffi so'n Schubs wittes Pulver rinner, awer nich vun dat, worna man so god slapen kann, nä, vun dat, wat de Verdauung n' beten in Gang bringt. Hen na de Wisch! Jehann is just neeg bi't Heck togang, kiekt sik dat Flach an, wat noch to meihn is, un dinkt: Gode Fröhstückpaus kannst' di ruhig leisten, sett sik an' Knick dal und lett sik je allens goot smecken, un den Buddel makt he bet op den Borrn lerrig.

Na'n Viddelstünn geiht he denn je werrer sträwig an't Meihn! Awer dat will nich mehr so flutschen. Alle Oogeblick mutt he achtem Knick, un all de schöne Tiet geiht hen. „Wenn't so wiedergeiht", dinkt Jehann, „denn adüs Bommerlunder un Bookweeten-Pannkoken!" He kiekt sik üm — keen Minsch to sehn. — „Dat ward gah'n!" öweerleggt he und smitt siene Plünn vun't Liew, awer ok allens, wat he an sik hett. Un nu meiht he un meiht un lett sik ok dörch goarnichts mehr stöhrn. Punkt Klock twölf steiht he denn ok bi Klaas-Bur in de Döns un seggt: „So, Buur, de Wisch ist meiht, un mist is se ok all!"