Archiv:Geschichten am Rande

Geschichten am Rande

„De Sportplatz"

vun Hermann Rohwer

Na dreeundörtg kreeg ik Arbeid in'n Schippsbu bi de Deutsche Werke in Kiel. Ik harr glieks 'n Geföhl darför, wokeen vun miene Kollegen Nazi weer — Vörsicht! — un mit wat för een ik en Word snacken kunn.

To Wiehnachten hebbt se uns keen Wiehnachtsgeld gewen wullt. Wiehnachtsgeld för 14.000 Mann — dat is 'n gansen Dutt. Dat hebbt se för Kanonen un anner Tüüg bruukt. Se hebbt uns en „KDF-Erholungsheim" verspraken. Den sülbigen Abend weer dat Erholungsheim all op den Schnürboden to besichtigen. Pliet-sche Kollegen harm dat fix ut Blick tosamenschostert. Darbi bleev dat ok. Dat anner Jahr schull dat wedder keen Wiehnachtsgeld gewen. Darför hebbt se uns en Sportplatz verspra-ken. Om disse Tiet harr ik op de „Gneisenau" to doon. Op mien Deck weern jüst de Terrazzoleggers togang. Twee grote Hupen Kies leegen dor. As ik op Schicht keem, weer de een Barg all fein as Graffsted trechtmaakt. Ünner dat stolte Emblem DW („Deutsche Werke") weer to lesen: „Hier ruht der liebe Weihnachtsmann!"

Nu hebbt wi jeden Dag twee Overstünnen maken müßt, un ik as Schweißer kunn mi de Tiet ganz kommodig indeelen. Nachts weer ik alleen togang op dat Deck. Un dar buu ik ut den annern Kieshupen ja den Sportplatz, fein mit Tore un allens, wat dortohört. Ik heff mi nich veel darbi dacht, blots so ut Spaaß an de Freud. As ik den annern Dag wedder op Schicht keem, weer de Dübel los. In lange Reegen turnen de Lüüd de Stelling vun de „Gneisenau” hoch. An Bord stünn ok all en Schild un wies den Weg „zum Sportplatz". Oha, dicke Luft! Ik dacht glieks an den SA-Minschen, den ik noch ut dat Umschulungslager Hohenlockstedt kennen dee. He harr den Abend vörher mitkreegen, dat ik den Sportplatz buut heff. Ik verdrück mi in de achterste Eck un luur dörch dat Bulloog, wat nu woll passier. Mannomann, dat kunn leeg warm. Ok de Presse keem. Keeneen fröög na mi. Den annern Dag hett ganz Kiel vun den nien Sportplatz snackt. Dat Theater harr ik ja ni wullt, ik harr ja blots namaakt, wat de annern vör mi trechtkreegen harm. De nächste Tiet weer mi bannig flau. Awer se hebbt mi nich bi de Büx kreegen, de vun de SA hett dichthol'n. Richtig, binah harr ik dat vergeten to vertelln: Veerteihn Daag later hebbt de ganzen veerteihndusend Mann vun de Düütsche Werke ehr Wiehnachtsgeld kreegen.

Ut Aukroog

vertellt vun Hermann Rohwer, opschreven vun Peter Höhne

Dat weer in de twintiger Jahren..., dor Kett op den Hoff vun Hein Möller in Inn' Hinnerk Glindemann seeten. He weer vun hitzige Aart. As so veele Buurn in düsse Tiet harr he'n groten Piek op de Genossen in Niemünster, „de Bonzen".

Eenmal plaag em de Övermoot un he wull de doren Lüüd mal 'n beeten argern. He ree' op sienen Rappen to Stadt vör dat Raadhuus. Dor stell' he sik örndlig in Positur un bölk: „Wache raus!" He wull de opjagden Wachtmeisters hoch to Peerd 'n beeten wat to'n Narren hebben un düchtig utlachen. De müssen awers all vörher Wind darvun kreegen hebben un keemen vun alle Sieden. Hinnerk hett sik nich bargen kunnt, un de Öwermacht schall em degt afrapst hebben. Hinnerk harr ok mal en Hartleevste ut Böken. Un mit de damp' he of na Berlin, weg vun Fm un Hoff. Dat duur ja ni lang, un he keem trüch na Inn'. Un jüst op den doren Sünndag höl de Paster de Predigt öwer de Geschicht vun „dem verlorenen Sohn, der reumütig heimkehrte".

Slachter Rathke ut Wasbek

Walter Rathke weer in Aukroog good bekannt. He weer erst in Hennstedt Slachter, denn mök he in Wasbek sien' Laden op. He is'n düchtigen Kerl wesst mit dat Hart op'n rechten Fleck. Awers to Köm un Beer kunn he nich „Nee" segg'n un stell' denn oftins 'n Barg Undögt an. As Slachter müß he ja fakenins Ewer Land, toerst mit'n Fahrrad, denn mit sien Motorrad K 98. Malins kunn he op'n Weg trüch na Wasbek nich wieder. He müß eerstmal slapen, smeet dat Motorrad in'n Stratengraben un legg' sik för 'n lütte Stünn blangenbi. Een, de vörbikeem, meen ja, dar weer wat passeert. He geev de Polizei Bescheed. As de keem, weer Walter awers all wedder weg.

En annermal bruus he mit dat Motorrad vun Inn na Huus un weer jüst in de Kurv bi'n Helenenhoff. Dor keem em de Lehrer in'e Mööt. He kunn nich mehr utweeken un — schwupps — seet de Lehrer bi em op den Lenker. Walter — he hett 'n beten stötert — buller' em glieks an: „Un hier... un hier... un hier... Wat wullt Du op mienen Lenker!?"

En Dag harr he mit siene Fm afmaakt, se schull em mit de K 98 vun Nottelmann afhalen. He steeg ok achter op, harr awers noch so veel Döst. Bi Lipp kort na de Kurve streck' he de Been na ünnen un stünn op de Straat vör dat nächste Lokal. Dat Motorrad föhr wieder.

Na den Krieg in de leege Tiet weer he ins in'n Laden bi't Verköpen. He kreeg mit, as so'n poweren hungeri Kerl ut Niemünster 'n lütte Wust in'e Tasch steek. Walter nehm em an'n Slawitten un schüddel em örndlich dör. Darbi meen he: „Un hier... un hier... un hier... du bust doch'n ganz doofen Hund! 'N ganz doofen Hund büst du! Klaust de lütte Wust un de grooten lettst du liggen?! Seh blots to, dat du wegkümmst!"

Aukröger Döntjes

Sammelt un verteilt vun G. Schlüter ut Inn

Eegen Ansichten

De ole Hinnerk hett ganz un gar sien eegen Ansichten. Mennigeen kümmt mit em ni recht mit; awer lied'n mögt se em all gem.

Dat is Winterdag un koolt, un wenn Hinnerk langs de Dörpstraat geiht oder to Feld anstrewt, dennso geiht dat bi em jümmers in' Zockeldraff. Fragst em: „Minch, Hinnerk, wat hest du dat eenmal hild! Hu löppst ja as'n Bessenbinner!" „Tja", seggt Hinnerk denn, „dat is vun wegen de Warms, de kannst denn beter hol'n!" Doar lett sik denn jo ok nix gegen inwenn'! Man blots, uns Hinnerk löppt in' Sommer genau noch in Draff, un wenn't ok noch so bitt is. Du fragst em werrer: „Hinnerk, du löppst ja noch jümmer in Draff, un dat bi düsse Hitten?" „Tja", seggt Hinnerk denn, „tja just, dat gifft denn so'n köligen Tog üm de Näs!"

Geiht Hinnerk mal to Kroog, dennso bestellt he sik jümmers twee Kognak, un de Kröger mutt em de beiden Glaes mit'n mal bring'n. Dat irste Glas schütt Hinnerk sik in de holle Hand un rifft doarmit sien Achterkopp un sien Nack'n in. Den tweeten Kognak gütt he denn doarhen, woneem vun Recht'ns wegen de irste ok henhür: no't Halslock rin. Du fragst em: „Hinnerk, wat makst du doar doch för'n Taeg?" Dennso antert Hinnerk: „Dat doo du ok man, denn verköhlst di ni!"

Method Zimmermann

Dat is in de twintiger Jahrn wen, as de Schoolmeister Klaas Köster in de eenklassige Dörpschool in Bünzen de „Method Zimmermann" utprobeern dee. De doare Method harr dat in sik, dat hett uns gode Klaas Köster belewt: He wull in den ersten Ünnerricht för de lütten Abc-Schützen de jung'n Gäst n' beten hölpen un er de oll'n krusen Bookstaben, de er jümmer so veel Kummer makt, op „natürliche Wies" verklarn. Na, uns Klaas-Schoolmeister geiht denn nu ja mit Vulldamp an dat „i" heranner un püttjert sik en Schal vull Water torecht. Doarmit will he de Lütten en beten in't Gesicht sprütten — un denn mött se je wull „iiiiigittigittigitt" segg'n, un denn is he je ok all halw doarhen, woneem he er henhebben will. — So meen he. — Dit Theater geiht denn je nu vör sik. Klaas stickt de Hand in't Water, sprütt — sprütt nochmal — keen Minsch seggt wat. De Görn dückert den Kopp achtern Ellbagen un schuult den narrschen Schoolmeister vun ünnen un ganz scholuh an. To'n drüttenmal sprütt he. Doar springt so'n lütten Knäwel op un röppt: „Lat dat na! Du bist en groot Farken! Dat will'k di man seggen, du!"

Liebe macht blind

„Liebe macht blind." Je, dat mag jo wull so wesen! Hannes-Buur, de hett mal so'n dralle smucke Deem in sien Hushooln instellt. De is flink bi de Arbeit un jümmer vergnögt un singt un fleut den leewen langen Dag. So wiet so goot! Awer insmals an een Sünnabend, do will uns Dörten denn ok mal na Hamborg rinnerfoahrn na ehr'n Willem. De steiht doar bi de Wandsbeker Husarn. Den hett se sik op den Manöverball in't Lockstedter Lager anlacht. Uns Dörten hett denn je Sünnabendmorgen en staatsch Paket för ehr'n Willem torechtpackt, fährt noch rasch na't Bargfelder Moor hendal to melken un will denn je naher op de Reis na Hamborg un na den Wandsbeker Husarn. — Uns Hannes-Buur hett jo dat grote Paket in't Oog un dinkt doaran, dat sien Male jümmer muult, dat dat olle Höhnerveh nich genog affsmitt, un Hannes fangt an to kombeneern un seggt sik: „Schasst doch mal disse Liebespost revendeem!" — Ritsch, ratsch, Krützband apen! — Ingewickelt in rodes Siedenpapier: tein, twintig, dörtig schöne, grote, witte Höhnereier, un ut de Rökerkamer en Mettwost, en Prachtstück, de beste, de Male un Dörten stoppt hebbt, un Hannes sülwst Nett de Wostmaschin doarbi dreiht. De liggt doar so nüdlich bi de Höhnereier, örndlich mit en rotsieden Band versnöört weer se. Na, uns Hannes smustergrien sik een, kiekt na de Klock un seggt to sik sülwst:

„Ach, Dörten is nach günt in't Moor to melken, kümmst noch just torecht!” Un nu pust he all de dörtig Eier ut, gliekt dat Gewicht mit fienen Sand ut, vertuscht de Staatsmettwost mit en krumm Stück Buschholt, wickelt aliens werrer fein in, un de oll krumme Knüppel kriggt doarbi ok sien „Liebesband in Rot" üm' Buk. Dat Paket ward versnöört un fien an Ort un Stell leggt. Dörten kümmt vun't Melken, dat ward Tiet, rin in de niege Kledasch, Paket ünner'n Arm, un denn aff na'n Inner Hauptbahnhof!

Mondag kümmt se denn jo torüch: Blanke Oogen, vergnöglich Hart, un dat geiht den ganzen Dag man jümmer in een Törn weg: „Es war einmal ein treuer Husar..." Se seggt nix vun't Paket, un Hannes kann ok swiegen. — Un de Post geiht vun Bargfeld na Wandsbek un vun Wandsbek na Bargfeld, un doar schient sik wat Irnsthaftiges antospinn. Hannes-Buur schütt den Kopp. „Na, wenn de doare Husar Sand för Eigeel un Holt för Mettwost fritt, denn stimmt dat: Liebe macht blind!"

Dwillings

Marx is dree Jahr verheiradt un heel glücklich mit sien lütt appetitlich Fru. Se hebbt'n lütt'n kregelichen Jung, een Jahr old. An den hebbt se beid ehr Hög. Nu is't werrer so wiet. Moder Griepsch is kamen un verklart Marx, dat sien leewe Fm em nu to sien lütten Heini gliek twee kralle Deems mit eenmal schenkt hett. Marx vejagt sik erst doch en beten, freut sik awer doch un stäwelt opn Foot na sien Nawer röwer an't Telefon. He verlangt de Rendsbörger Zeitung un telefoneert dat Frollein vun't Büro 'ne Anzeig vun dat „freudige Ereignis" dör. De schall se je in de Zeitung setten laaten för all sien lewen Verwandten un Bekannten. — „Damit kein Irrtum entsteht", plärrt dat an annern Enn vun de Stripp, „wiederholen Sie das doch mal!" „Wa — wa — wat schall ik?" stammer Marx in den swarten Kasten rin. „Ja, bitte, wiederholen Sie!" — „Deuwel ok" — Marx hett sik funn — „wenn dat jümmer doppelt teilt, denn lewer nich!" — Un knallt den Hörer op.

Nochmal Dwillings, awer en beten anners

Dat Jahr 1939 is doar, un dat hagelt ok in Aukroog man so een Gestellungsbefehl nach den annern. Frie'ch, jung verheiradt, kriggt ok en af. Un as he morgens Klock teihn in Itzehoe vör'n Oberstabsarzt steiht, do hanteert bi em to Hus noch Moder Griepsch an't Kinnelbett vun sien lütt Fm rüm. Auguste hett 'ne recht swoare Stünn hatt.

Frie'ch mutt denn je in Itzehoe op allerhand dwatsche Fragen antern:

Krank gewesen?

Nä, Herr Oberstabsarzt!

Leben Ihre Eltern noch?

Halw un halw, Herr Oberstabsarzt, wat mien Vader weer, de is dot, un wat mien Moder is, de is noch lebennig.

Sind Sie verheiratet?

Jawull, Herr Oberstabsarzt!

Wieviel Kinder haben Sie?

Dat weet ik nich, Herr Oberstabsarzt!

Das wissen Sie nicht?

Nä, Herr Oberstabsarzt!

Sie scheinen mir ein komischer Kauz zu sein. Sie müssen doch wissen, wieviel Kinder Sie haben, wenn Sie verheiratet sind!

Tjä, dat is dat jo man, Herr Oberstabsarzt, as ik hüt morgen vun't Hus afreist bin, doar leegen doar man erst twee in de Weeg, doar kunn je nu sachs all mehr wesen. Dörf ik gau mal telefoneern, Herr Oberstabsarzt?

Na teihn Minuten is Frie'ch werrer doar.

Ik kann nu genau Bescheed geben. Herr Oberstabsarzt! Dat is bi twee blewen.

De Herrn vun de Ünnersökungskommischoon smustergrient sik een un graleert em, un uns Frie'ch dörf noch mal för veer Weeken na Hus föhrn.

Frie'ch kümmt denn je ok heel vergnögt to Hus an un begrööt siene Fm, de noch ganz beewern in't Bett liggt: Veer Weken dörf ik noch int't Hus bliewen vun wegen de Dwillings, Guste, harrst nich noch'n lütt Poar nasetten kunnt, denn harr't noch en beten Urlaub mehr lohnt!

Gras meihn

Klaas-Buur hett 'ne gode Buurstell, is wat närig un mag nich gern en utgewen.

Jehann, en Daglöhner, mag gern in' Buddel kieken, is sünst awer flietig un kann goot wat an de Kant setten.

Jehann föhrt sik in' Dörpskroog grad en paar „Lütte" to Gemöt, as Klaas-Buur ankümmt. He pliert den döstigen Jehann 'ne Tietlang vun de Siet an un simuleert: Jehann, den schasst di köpen mit sien' ewigen Kömdöst.

„Jehann, miene Bültwisch mutt notwennig meiht warr'n. Wenn du se morgen vörmiddag bet Klock twölf aff hest, denn spendeer ik di en Buddel Körn, awer vun den goden een, un en deftig Middageten kriggst du babenin."

Jehann dinkt an den schönen Buddel Köm un lickt sik all ganz lüstern in' vörut den Bart un öwerleggt: De Bültwisch? De schösst du egentlich bit to'n Middag dallewern könn. „Mak ik!" seggt he, Handslag, un nu gilt dat.

Annern Morgen in alle Fröh so Klock dree is Jehann denn je all in de Bültwisch togang'n. He halt gewaltig ut mit siene scharpe Lee, un een Swatt leggt sik an dat annere.

To Fröhstückstied kiekt Klaas-Buur öwert Heck: „Deuwel ok, mien schönen Bommerlunder, de Kirl, de schafft dat bet Klock twölf!" ,Ja, töf man, ik krieg di doch!" dinkt he und strewt ielig to Hus an. „Moder, mak mal ganz flink'n däftig Fröhstück för Jehann torecht, he maracht sik in de Bültwisch ganz bannig aff!" Fiev Snäden Brot und en Buddel Kaffi langt se em denn bald hin. Klaas-Buur grient so veniensch un plümpert in den Kaffi so'n Schubs wittes Pulver rinner, awer nich vun dat, worna man so god slapen kann, nä, vun dat, wat de Verdauung n' beten in Gang bringt. Hen na de Wisch! Jehann is just neeg bi't Heck togang, kiekt sik dat Flach an, wat noch to meihn is, un dinkt: Gode Fröhstückpaus kannst' di ruhig leisten, sett sik an' Knick dal und lett sik je allens goot smecken, un den Buddel makt he bet op den Borrn lerrig.

Na'n Viddelstünn geiht he denn je werrer sträwig an't Meihn! Awer dat will nich mehr so flutschen. Alle Oogeblick mutt he achtem Knick, un all de schöne Tiet geiht hen. „Wenn't so wiedergeiht", dinkt Jehann, „denn adüs Bommerlunder un Bookweeten-Pannkoken!" He kiekt sik üm — keen Minsch to sehn. — „Dat ward gah'n!" öweerleggt he und smitt siene Plünn vun't Liew, awer ok allens, wat he an sik hett. Un nu meiht he un meiht un lett sik ok dörch goarnichts mehr stöhrn. Punkt Klock twölf steiht he denn ok bi Klaas-Bur in de Döns un seggt: „So, Buur, de Wisch ist meiht, un mist is se ok all!"

En Zirkus in't Dörp

vun Jörn Uhl

Tatara — tara — tara. Tatara — taral... Wi harm grad Meddag eeten, un ik wull mal sehn, ob de ool Kreih uns ok bi de Küken west weer, as ik Musik op de Schossee hör. Gau hin. Denn sowat hört man ni alle Daag.

Twee Rieder, hoch to Peer, teemlich simpel in Tüüch, hooln dor, de een blas' all wat de Lung hergeef op en Trumpet, de anner hör to un tööw, bit sien Kolleg farig weer, un dor keem he an de Reeg, dat heet, ni an to blasen, nee, he reep ut:

„Es wird hiermit bekannt gemacht, daß der Zirkus „Wild-West", auf der Durchreise begriffen, heute abend hier eine Vorstellung geben wird. Das Neueste auf dem Gebiet der Dressur, komische Pantominen, Dumme Augusten, Seiltanz, Marine-Übungen von 14 Meter hohem schwebenden Mast wird geboten. Eigene Musik. Die Arena wird gegenüber der Postwirtschaft aufgebaut. Erwachsene zahlen 2 Mark, Kinder die Hälfte. Die Leistungen der Wild-West-Truppe werden nicht von Busch und Althoff übertroffen! Es wird höflichst gebeten, die Gelegenheit nicht ungenützt vorübergehen zu lassen. Kassenöffnung siebeneinhalb Uhr, Anfang präzise 8 Uhr. Die Direktion." Tatara — tara — tara. Tatara — tara!

„Ik gah ni mit", seggt se. „Schön, denn bliffst du to Huus!" Ik wull mi de Gelegenheit ni ut de Näs gahn laten. För „Komödie in't Dörp" ban ik jammer to hebben, so'n Kraam mutt ünnerstützt warm, wo schallt de Lüüd sünst vun leben?...

Klock söben würr eeten. Ik wull glieks los, mien Fm kreeg mi awers noch bi to Arfen utsammeln, schulln noch inweekt warm. Na, üm Larm ut'n Weg to gahn, däh ik dat, maak dor awers ni veel vun, denn ik wull ni gern to laat kam'n; wer weet, wat dat naher noch'n goden Platz geev. Fief Minuten vör acht draav ik los un keem noch jüß to rechter Tied. De „Eigene Musik" weer all mächtig in Gang (en gräsiges Mundstrom vun Dudelkasten, seeg ut as so'n ole Foderkist, blots dat de Rüchwand mit tweireeten Plünn utstaffeert weer). „Tüt..Tüt..Tüt..Tüt..Tüdelüdelüt, morgen kümmt mien Tante." De Melodie weer mi vun fröher her bekannt. Nu dat Arena: Twee Wagens stünn' schräg gegeneenanner, links un rechts hung'n tweie Peerdecken, dormit man vun de Schossee ni ohn Intrittsgeld in dat Arena sehn künn, un achter de Wagens weer würkli so'n Riedbahn as bi Zirkus Belli. Dat Personal: en Direktor, sien Fm, sien Broder un een Knecht. De Knecht weer togliek Kapellmeister. Dat Material: en Peerd un en Zeegenbuck. (De Zeegenbuck kunn goden Dag seggen, d.h. mit de Poot.) Dat duur rech so lang un wull ni anfangen. De Kommun wull nämli foffti Mark „Luxusstüer" hebben. De Melkkutscher Krischan schull dat inkasseem. Wiel dor nu awers blots so'n 30 Jungs un Deems dat Publikum markeerten, weer de Direkschon in

,Junge, dor wallt wi hin", segg ik to mien Fm, de ok dat Blasen hört harr. Twiefel, ob dat all losgahn kunn. Sülbstverständlig grepen wi Mannslüüd den Direktor ünner de Arms, schickten na'n Buurnvagt — un de Gebühr würr streeken. 25-30 Manns-un Fruunslüüd harm sik doch tosamenfunnen, un nu kunn't losgahn.

Ik stünn bi de „Eigene Musik", un de Knecht dreih as dull. Ik fraag em, ob ik ni mal dreihn schull, ik fröß so, dat toch dor ok so. „Ja", seggt he, „wenn Sie mir die Stunde drei Mark geben, können Sie den ganzen Abend drehen."

Ik fraag: „Hebbt Se ni den Donauwalzer?" „Nein", seggt he, „die modernen Stücke führen wir nicht." „Na, dat's denn ok good, denn laat uns man sünst recht so'n flotten kriegen" — un dar güng't los: „Mahle, Mahle, kennst du meine Mahle nicht, Mahle trinkt gern Tee!" — Denn keem noch „Ach du schöne Adelheid". An'n leefsten harr ik mitsungen. Ik dreih un dreih mächtig los. Toletzt kunn'k dat ni mehr utholn, dor weern eenige Tön, de güng'n jümmer vun sülfs mit, dat hör sik ungefähr an as: ü hoho, ü hoho, ü hoho, un dat „Ü" weer so luut, öwerschree meist de ganse Musik. Hans Mehlbüdel, bi den ik stahn dä, sä to mi: „Dat's awers eenerlei, man kann doch hörn, wat dat för'n Stück sien schall.". Ja, dat kunn man.

Klingelingelingeling!

Ahhh — de Fm Direktor in hellrode Trikko-Büx un gröne Blus'. Fein. De Musik sett forts in: „Komm herab, o Madonna Therese!". De Direktor legg sik noch mal mit'n Buuk öwer't Drahtseil ('t weer ok man 'n Meter hoch, 't is ni so gefährlig, worum ok), dar hölp he ehr rupp, geef ehr 'n japanschen Scherm, en Ring, un dar maak se desülwen Künst mit Jinken un Janken, wie't fröher bi Zirkus Rentz ok ni anners west is.

Hahahahahahahaaaa —August keem.

„Guten Abend, Herr Direktor." „Guten Abend, August, wo kommst du denn her?"

August: „Wer?"

Direktor: „Du!"

August: Ik?„

Direktor: ,Ja!"

August: ,Ja!"

Booz — harr he een an'n Blackputt, dat he koppheisterschoot as so'n Brummküsel. — Na, nu awers mal all wat recht is: Ik heff all veele Theater un Zirkusse in Harnborg un Berlin sehn, up Ehrn, — beter amüsiert heff ik mi in de Grootstädte ok ni, un wenn ik de lütt August vun Busch un düssen „Wild-West-August" vergliek, denn will ik ni Jörn Uhl heeten, wenn ik segg: „De August vun Wild-West leist mal so veel." (Den gansen Dag harr he wat to doon un weer in alle Rollen togang.) August sien Kledaasch weer allerdings slimm, de Büx weer ut ole Rulostoff; ik weer jümmer bang, dat dor wat passeer. En Glück, dat sien Büx teemli völlig weer, sünst harm wi seeker wat beleevt.

Klingelingeling! Der Herr Direktor, in Jockel-Antog. Dunner nochmal! He nehm de Mütz af, nück fierlich na alle Sieden. De Kapellmeister bröch dat Peerd, leep gau wedder trüch na de Schrotkist un speel ,Juppheidi, dallala, Schnaps is good för de Kollera", un denn reed de Direktor uns wat vör. Alle Bonöhr! Nix up uttosetten. Intwischen keem August noch'n paarmal un maak allerhand Dinger, danz up'n Ascher in de Manege herum; seeg nett ut, wie he dor'n Rheinländer hopps na de Musik „In Grunewald bi Magdeborg is Holtaukschon, dor is de Holtaukschon."

De Turneree an'n Schipsmast weer ok tipp-topp. De Direktor harr sik intwischen un wull ok, wiel he sik dat leisten kunn, en Zigarett ansteeken, stünn bi mi, un wi snackten öwer August, de nu Mariner weer un baben an'n Schipsmast bummel. He verteil mi, dat he mal hindalfulln weer un Rippen un Arm braken harr. To'n Sluß sammel August nochmal mit'n Teller rüm. „Wer 50 Pfennig gibt, darf „Du" zu mir sagen, wer eene Mark gibt, kriggt'n Kuß."

Junge, weer dat'n feinen Abend. Geiht nix öwer'n lütten Dörpszirkus!

De Törfkist

Hein Asmus

As ik noch Kind weer, stünn in unse Köök en holten Kist. De wörr vörmiddaags vun Mudder oder Oma vullmaakt. Mehrst harm se de Sackschört oder ene ole, blaustrekige Köökenschört ümbunnen. Weer de Kist winterdags leddig, denn drogen se de Füerung mit den Törfkorf rin. To Sommertiet wörr ja ni soveel bruukt: Denn nehmen se eenfach de Sackschört tohopen, slepen Törf, Busch un Holt ran un smeeten dat in de Kist. De Kasten weer garnich so lütt. Dormit de Weg na den Herd ni so wiet weer, wörr an de Herdsiet Busch, Holt und witten Törf packt. Busch wörr för't Anböten nahmen, Holt un witten Törf höll mehr Flammen un de ganze Etenkockeree gung gauer. För de Stubenavens nehm man den swatten Törf, de smeet mehr Hitten un hol länger vör.

Dat geev Törfkasten mit platte Deckels, dar hebbt wi Kinner ümmer gern op seeten, annere harm en schregen Deckel. Bi uns to Huus stünn de Törfkist ünner dat Schöttelrieg. Schull ik wat ut de Kist rutholen un keem mit den Kopp'n beeten gau hoch, bun ik mitünner mit den Dööts dargegen haut. Denn klötern de Schötteln und wi hebbt bannig flucht.

Oma sä denn ümmer: „Mensch, paß doch op!" As keen Törf mehr graavt wörr, keem'n neben Holt un Busch Brikett un Eierköhlen in de Kist. Denn keem de Tiet, dor wull man sik de Hänn ni mehr schietig maken. För Brikett un Köhlen harr man en Schütter.

Rutsmeeten wörr de Kist, as man Heizungen buun dee un mit Öl heizt wörr. To'n Schluß wörr de Törfkist kaputthaut un ehr dreep datsülbige Schicksal, as fröher ehrn Inhalt: Se wörr opbrennt.

Dat Aukröger Heimatleed

(Nach der Melodie „Wo de Nordseewellen")

Wo dat Land in Aukroog

lüttje Bargen smitt, und de Bünzau liesen

dörch de Wischen glitt, jedes Huus sien Goarn hett,

jedeen Weg sien Knick, dor is miene Heimat, dor föhl ik mi riek!

Wo dörch Holt un Wischen

drifft de Bünzau lang, ragt de Boxbarg hoch

mit sienen steilen Hang. Kiek ik denn vun haben

in de wiede Fern,

sitt mang Heid un Dannen,

dat heff ik so geern.

Wo in't gröne Holt kämmt

hoch de klare Quell,

gifft' veel Water, dat is rein

un frisch un hell,

löppt glieks in de Dieken,

wo de Karpen swemmt, dor is miene Heimat,

dor bün ik ni fremd.

Mien Inn'

von Johannes Brandenburg (1935)

Noten

Dor is mien leewes Öllernhus, wat heff ik dor för'n Freud un Lust,

en Paradies is dat fir mi, en Paradies, dat segg ik di.

Un dorüm ik so herrlich finn' mien Heimatdörp, mien Inn', mien Inn'.

Rund am dat Dörp, dor liggt veel Holt, dat is mien Freud, d'rop bün ik stolt,

dor gah ik gor to geern spazeern, beluusch de Vageln ut de Fern.

Un dorüm ik so herrlich finn' mien Heimatdörp, mien Inn', mien Inn'.

In't Holt, dor is en feine Quell, dat Water is so klor un hell,

dat smeckt so herrlich un so frisch, erquickt in' Diek veel dusend Fisch.

Un dorüm ik so herrlich finn' mien Heimatdörp, mien Inn', mien Inn'.

De Boxbarg liggt ni wiet vun Inn ; dorgah ik gor to geern mal hin,

de ganze Barg is vull vun Heid, dor makt dat Speelen so veel Freud.

Un dorüm ik so herrlich finn' mien Heimatdörp, mien Inn', mien Inn'.

In ole Tieden weer in Inn' en stolte Königsborg to finn'.

Se is verfulln, ehr'n König dood, sien Graff liggt buten an de Straat.

Un dorüm ik so herrlich finn' mien Heimatdörp, mien Inn ; mien Inn'.

Wo bust Du mi so leew, mien Inn; wo mi toerst hett schient de Sünn, mien Inn', wo bust Du mi

vertruut, hört mi, ik segg un sing' dat luud:

Dat schönste Dörp in alle Wind'n, dat is mien Inn ; dat is mien Inn'!